Thuiskomen in je hart

Ik lees heel graag, mijn zowat enige verslaving en wel een goeie, vind ik. Ik lees heel graag verhalen van mensen die me inspireren, die zich in hun kwetsbaarheid laten zien, die een boodschap hebben, die ondanks heftige verhalen een warme deken van liefde nalaten aan de lezer ,

Ik lees heel graag, mijn zowat enige verslaving en wel een goeie, vind ik. Ik lees heel graag verhalen van mensen die me inspireren, die zich in hun kwetsbaarheid laten zien, die een boodschap hebben, die ondanks heftige verhalen een warme deken van liefde nalaten aan de lezer , verhalen over mensen die wanhopig zowat overal zoeken naar iets belangrijk waarvan ze denken het te zijn kwijtgeraakt…en uiteindelijk vinden ze het in en bij zichzelf in hun hart en eindigen hun zoektocht met een verademend: ‘ik ben eindelijk thuisgekomen….in mijn hart’. Die verhalen gaan doorgaans over hoop, genezing, tevredenheid, moed, doorzettingsvermogen, liefde en meestal eindigen de verhalen goed als we ons onze weg maar kunnen herinneren naar huis, onze bron, onze essentie, en dat is ons hart.

Ik heb ook de tijd gekend waarin ik zelden tijd genoeg had of waarin ik dacht niet voldoende tijd te hebben. Ik pendelde jaren elke dag van de ene trein naar de andere, om me tijdens het overstappen naar de andere trein in het zweet te lopen in de hoop de tweede trein niet te missen om dan uitgeput en geladen met mijn valies aan lesvoorbereidingen, nog zo eens even een half uur rechtop te moeten staan wegens plaatsgebrek.
In Brussel aangekomen spurtte ik verder richting metro, waar het al van ’ s morgens vroeg krioelde van nog niet echt wakkere mensen, met soms jengelende kinderen aan een slappe hand hangend. Ook hier was de gedachte aan ‘ als ik maar op tijd in die metro geraak, komt alles goed , dan ben ik op tijd voor mijn eerste student ‘. Ik kan terugkijken op een tijd waarin ik mezelf aangedreven voelde als lid van de ‘ tijdkudde ‘ , hop hop hop , doorgaan, geen tijd verliezen, je moet op tijd zijn, neen, je moet ruim voor de tijd aanwezig zijn , ik holde elke dag hetzelfde parcours, trein in , trein uit, metro in , metro uit…roltrappen op, roltrappen af, ik vertrok als het nog donker was ’ s morgens en ik kwam thuis toen het donker werd.
Wat me tussen de ritten in de metro opviel, waren zigeuner-ouders met hun zingende kleine kinderen die hun handjes uitstaken om centjes te krijgen, ik kon het soms niet nalaten toch een centje toe te steken terwijl sommigen hun hoofd omdraaiden of anderen de ouders uitscholden.
Naar huis terugkerend voelde het rustiger, de werkdag was voorbij, de druk van de tijd was ondertussen gelukkig veel minder, merkte ik ook vaak ’ s avonds laat om geld bedelende moeders met hun nog maar pas geboren baby op….stak ik een paar boterhammen toe, met wat fruit en voelde ik me heel gelukkig met mijn leven. Ik had dit blijkbaar ook nodig om de schrijnende tegenstellingen van het leven ‘ buiten ‘ te zien, te voelen en me in te leven. Om met een dankbaar hart de weg naar mijn huis te vervolgen. Naar mijn kinderen en onze lieve kater. Ik was toen nog alleenstaand….ik had geen tijd voor een partner. Tenminste, ik dacht dat ik geen tijd had voor een partner.
En op een dag toen ik weer de benen uit mijn lijf rende om de aansluiting van de treinen niet te missen om de metro aansluiting niet te missen….stond ik stil. Het voelde alsof mijn hele wezen protesteerde, ik zag mezelf heel vreemd op een heel andere manier…alsof ik naar mezelf keek, alsof ik naast mezelf stond en me verplichtte op een heel andere manier naar tijd te kijken. Ik besefte dat ik maar één beweging diende te maken om van perspectief te veranderen….één beweging, net zoals je elke dag andere kleren aantrekt.
Ik realiseerde me dat ik de veldloop tegen de tijd wou stoppen en ik weet nog steeds niet hoe ik die ommekeer gemaakt heb, het was er op dàt moment dat ik compleet stil-stond , bij mezelf , en dat ik me , terwijl ik onderweg was, volledig thuis-voelde bij mezelf. In mijn hart. Ik zag, hoorde, voelde veel bewuster dan voorheen….ik zag nog halfslapende mensen aan de metro, hoorde het luidruchtig gejoel van de kinderen, zag een menigte duwende mensen om een zitplekje de bemachtigen….en ik verbaasd als ik was: ik glimlachte en ik dacht in die momenten : ik ben thuis bij mezelf, in mijn hart. Ik ben een mens onder de mensen. Het werd voor de komende periode mijn mantra en wat het heeft opgeleverd is dat ik meer de balans heb gevonden in mijn binnen- en buitenwereld. Dingen die me raken, raken me dan ook heel sterk. Dingen die aan mij voorbijgaan….zijn niet belangrijk om er energie aan te geven. Het is elke keer een dans , in een zachte beweging van een lemniscaat….het brengt rust, verbinding en balans.
Door welke mensen kan jij je laten inspireren in hun verhalen, waardoor je een andere kijk krijgt op jezelf?
Loop jij je ook nog de benen uit je lijf om de veldloop tegen de tijd te winnen?
Geloof je dat je die veldloop kan trotseren ?
Geloof je dat je kan thuiskomen in jezelf/ bij jezelf en die adembenemende glimlach tevoorschijn toveren?

Een prachtig citaat van T.S.Elliot uit ‘ Little Gidding ‘
‘ We zullen blijven zoeken
En het einde van al ons zoeken
Zal zijn als wij aankomen waar we zijn begonnen
En deze plaats voor het eerst kennen. ‘

Warme groet
Mieke
www.miekecoigne.com