We houden niet van veranderingen en willen de hele dag door veranderingen
De dualiteit in de mens, diep van binnen zijn we bang voor veranderingen. Aan de andere kant zijn we ook vaak niet tevreden met wat er is. Zitten we te wachten, te hopen op iets. Zo verspillen we jaren, soms ons hele leven. Raken we steeds meer verzuurd, omdat we nooit tevreden zijn met wat er is, dat bevalt nooit. Over gelukkig zijn hebben we het dan ook maar niet. Wat ons wel zal gaan bevallen, is die verandering zoals we het voor ons zien en er nooit van komt.
En als er dan een verandering komt, vaak doordat iets wegvalt, anders kan er geen verandering komen, schieten we compleet in de angst, omdat we datgene waar we eigenlijk de hele tijd tegenaan schoppen, duidelijk laten merken dat het ons niet bevalt, we willen immers het anders, dan weer niet kwijt willen.
Wel eens bij stilgestaan. Je partner, je laat die duidelijk voelen dat de manier waarop die in de relatie staat, jou niet bevalt. Je negeert de ander, je loopt chagrijnig rond. Echte communicatie of liefdevol samen iets ondernemen, gebeurt niet meer. Je zit maar te wachten totdat de ander eindelijk gaat veranderen.
Dat je hiermee je partner de deur uitkijkt, sta je niet bij stil. Maar de sfeer in huis is om te snijden, je laat een kant zien, waar niemand blij mee zou zijn. Het onvermijdelijke gebeurt, je partner vertrekt na de zoveelste aanvaring. Maar dat is niet de bedoeling. Wat was dan wel de bedoeling? Ja, dat die ging inzien dat hij mij pijn deed zoals die was.
Aha, had jij dan zelf niet moeten vertrekken? Oh heel vaak aan gedacht, maar ja, wat er is, is er en je gaat door. Zo staan heel veel mensen in het leven en dan zijn ze boos als het anders loopt, kijken niet naar zichzelf. Hun eigen houding is de enige die goed is. En er wordt niet bij stilgestaan, dat die defensieve houding liefdeloos is en er voor gaat zorgen dat op een gegeven moment de partner er een keer mee klaar is.
Dan schieten we ook acuut in de verdediging. Hoe durft ie, heb mijn hele leven klaargestaan en nu, nu vertrekken. Je gaat je gang maar, hoef je nooit meer te zien. Ondertussen diep van binnen stekende pijn voelen van de verandering. Die we zelf op ons hebben afgeroepen, maar nooit hadden gedacht dat dit de afloopt zou zijn.
De hele dag zijn er veranderingen. Zichtbaar en onzichtbaar. Zichtbaar als een afspraak komt te vervallen. Onzichtbaar door wat we voelen en dat de hele dag onderhevig is aan onze eigen gedachten en de mensen om ons heen.
Als we er bewust van zouden zijn dat het leven echt geen enkele dag hetzelfde is. Dat wat er is ook zo binnen een paar seconden kan verdwijnen. Dan zouden we een veel fijner leven hebben. We gaan er dan zelf voor zorgen het leven een fijnere en betere invulling te geven elke dag. We gaan meer genieten. We gaan onze zorgen meer loslaten, want een verandering zien we dan ook ineens als iets positiefs, in plaats van alleen negatief, omdat we bang zijn dat er iets verandert. We ervaren het nu.
De dualiteit in de mens bang voor veranderingen, niet zien dat de hele dag er veranderingen kunnen zijn, de angst er voor hebben en niet het besef hebben dat je een leven aan het leiden bent, die geen enkele dag hetzelfde is. Dit alles komt voort uit de angst.
De angst in je kan zo ongelooflijk veel kapot maken. Het maakt jou als mens naar de knoppen en dan, dan zijn we ten einde raad. Ons lijf laat ons in de steek. Een ander mag het gaan oplossen, deze verandering is het ergste wat je kan overkomen. Dan bellen we mediums, paragnosten wanneer alles weer zo snel mogelijk bij het oude is. Want dan kun je het leven weer handelen.
Je bent niet voor niets in deze diepe put terecht gekomen. Het leven vraagt nu iets van jou. Verandering!
Medium Von
