Blogs

Ze is sterk, vol met power, ze weet anderen te motiveren, te enthousiasmeren met haar tomeloze energie. Ze draait haar hand nergens voor om. Ze gaat door haar eigen angsten heen, als een rots in de branding.

Wie herinnert zich het niet! Een vrouw kan niet kaartlezen, als je dat overlaat aan een vrouw, weet je zeker dat je bonje krijgt en twee keer zo lang over de rit doet. Een vrouw leest geen kaart, dat is een typische activiteit die bij een man thuishoort. Dit noemen we plaatjes invullen en doen we de hele dag. Stereotiep noemen we dat, en het zit zo ingebakken nog.

Dan is er werk aan de winkel. Jij vindt van jezelf dat je een doodgoed mens bent, die altijd klaarstaat voor iedereen. Mensen nooit iets aan zal doen. Voor jou is dit het beeld wat je van jezelf hebt. Maar wat als je van de buitenwereld hele andere signalen terugkrijgt? Betekent dat dan dat de wereld in jou iemand ziet, die jij zelf niet ziet?

Als je denkt aan een ui, dan denk je niet direct aan pellen. Je denkt meer aan snijden in blokjes, of reepjes, lekker fruiten in de pan, beetje knoflook er bij en misschien nog wat andere groenten. Of een heerlijke uiensoep, het is er zeker de tijd voor. Maar een ui pellen, heeft ook nog een hele andere betekenis.

Je haalt adem, anders overleef je niet. Je eet en drinkt, anders overleef je niet, dat is eigenlijk wat het leven is. En dan, dan ben je leven, je ademt, eet en drinkt, in feite is het leven dan helemaal niks. Dan kun je gaan zitten, noem het wachten, totdat een ander komt en je meeneemt aan je hand, of je kan opstaan, noem het bewegen en zelf iets gaan doen.

Gewoon eens doen, het woord hulpverlening intoetsen in je browser en dan eens kijken hoeveel pagina’s er wel niet zijn waar je een bepaalde vorm van hulp kunt krijgen. Mooi dat het bestaat, maar is het niet zo dat hulp geven, ontstaat, als er vraag is naar hulp?

Hoe simpel de liefde in feite is, hoe ingewikkeld we het soms zelf kunnen maken. Het leren kennen van je partner, het is spannend, mooi, zenuwslopend en toch, op een gegeven moment kiezen beiden voor elkaar. Ze besluiten samen verder te gaan en de meesten gaan er vanuit voor het leven.

Op zoek naar antwoorden, we zoeken ze altijd door onszelf vragen te stellen in ons hoofd, ook wel malen en piekeren genoemd. Als we het niet weten, beginnen we daar uit een soort van automatisme mee.

Als een kind niet zichzelf mag zijn, gekneed wordt zoals zijn ouders hem of haar willen zien, zoals de maatschappij de mens wilt zien, verliest een kind elke keer een stukje van zijn eigen ziel. Maar een kind heeft geen zeggenschap, een kind moet luisteren.

Heb ik er goed aan gedaan, vraagt ze met een bedeesde stem. Ik ben zo gek op deze man en heb hem al lange tijd niet gehoord of gesproken. Ik heb hem gisteren een bericht gestuurd. Ik hoef niet direct een antwoord hoor, maar kun je mij vertellen of het er wel komt.

Als iemand te laat komt op een afspraak, denken we direct het ergste, wie weet is die persoon wel iets overkomen. Je kijkt naar de files, of er op de weg die de ander moet rijden een ongeluk is gebeurd. Als dat niet zo is, ga je bellen, geen antwoord. Je blijft bellen. Dan maken we het nog erger en zijn we in staat anderen te gaan bellen om te vragen of zij iets weten.

Je sterk houden, doorgaan, omdat er zoveel is te doen en zoveel op je wacht. Het leven zo ongelooflijk veel van je vraagt. Ondertussen je sterk houden voor de buitenwereld. Je vermoeid bent en eigenlijk veel liever in je bed zou willen liggen.

Als je het woord gepolariseerd googled, komen er allemaal hits naar boven over zonnebrilglazen. Zo’n glas houdt het zonlicht heel goed tegen. Maar wat heeft dat te maken met een gepolariseerde samenleving. Wat heeft dat met verduistering van het zonlicht te maken. Is er wel een overeenkomst?

Het enige wat het leven eigenlijk behelst, is de grote zoektocht naar jezelf. Hiervoor heb je de mens om je heen nodig. Die je dwars zit, die je lief heeft, die je haat, die je koestert, die je de rug toekeert. Want kijk maar eens wat elke dag je brengt. Emoties, en zorgen in je hoofd en deze hebben allemaal te maken met al die mensen die je op een dag tegenkomt, of mee samenwerkt.

Je kent de uitspraak wel, met je ziel onder je arm. Waarmee we zeggen, die is zijn ziel kwijt, die is de weg kwijt. Dat is triest, dat is naar, vervelend. Dat verdient die persoon niet. Of je vindt het juist fijn dat die zijn ziel kwijt is, want het werd wel eens tijd.