Als partners niet naar elkaar uitspreken wat ze dwars zit ligt er een bom onder de relatie
We zijn er goed in geworden ons ongenoegen niet uit te spreken, maar wel aan de ander te laten voelen. Hij zal het voelen ook, dit pik ik niet en weet je wat er je er mee bereikt. Oorlog, en een verbinding die zo mooi ooit begon, ermee naar de knoppen helpen.
Als alles goed gaat, dan is het goed. Nee, het is niet goed als alles goed gaat, dat betekent dat je nog steeds elke dag met elkaar in gesprek moet blijven. Al is het maar om naar elkaar uit te spreken, dat het zo goed gaat, dat het zo fijn is om samen te leven en te zijn. Want daarmee laten we aan elkaar zien dat we genieten van de verbintenis en dat geeft een seintje aan ons brein, dat we voor de ander nog harder ons best willen doen.
En het geeft nog een seintje af, dat we onszelf durven te zijn in de relatie, met gevolg dat beiden zich op hun gemak voelen, dat beiden ook hun ergernissen en irritaties naar elkaar durven uitspreken. Want we creëren daar op de juiste manier de ruimte voor. Die ruimte geef je elkaar door de fijne dingen te benoemen, dat voelt voor de ander als een compliment, die zich daardoor gezien en gehoord voelt en zich vrij voelt, alles te kunnen zeggen tegen de ander.
Dat zeggen van iets wat je dwars zit, gaat dan als vanzelf en niet op een verwijtende manier, want we voelen ons fijn in het gezelschap van de ander. Je loopt niet dagen rond met een boos gezicht en antwoorden die kortaf zijn, omdat je iets dwars zit. Dat is de kracht van een goede relatie.
Deze manier van met elkaar omgaan, komt niet ins ons op, daarvoor leven we te vluchtig, daar staan we niet bij stil. We gaan er vanuit dat als twee mensen een relatie hebben, dat het als vanzelf allemaal wel goed zal blijven gaan, dat we daar tijd moeite, energie in moeten steken, waar halen we de tijd vandaan met al die andere verplichtingen?
De tijd zal je gaan inhalen als je onvoldoende tijd in elkaar steekt, om te luisteren naar elkaar, uit te spreken wat je fijn vindt en wat je dwars zit. Dan ontstaan er als vanzelf ook irritaties, die we even snel de ander tijdens het ontbijt voor de voeten gooien, ons niet realiserend wat de impact daarvan is. En dat we de relatie, onszelf en de ander hiermee te kort doen.
Uitspreken binnen een relatie wat je dwars zit, moet de gewoonste zaak van de wereld zijn, je houdt van die ander! Die geeft daarmee aan, ik ben er voor je, deel met mij, zeg wat je op je hart hebt, liever eerlijk en de waarheid dan dagenlang iemand om mij heen hebben die rondloopt met een gezicht dat op onweer staat.
Over degene die het iets zegt, is degene die zich niet durft uit te spreken. En het grappige is, die verwijt de ander iets! Hoe moet die ander weten dat jou iets dwars zit, als je het niet vertelt! Je durft het niet hè, dat is de enige reden. Vroeg of laat komt het er toch uit en dan als een verwijt naar de ander.
Begrijp, dat je niemand iets kunt verwijten als die iets niet goed doet. Je kunt aangeven dat jij er niet blij mee bent, maar dat is iets geheel anders dan de ander de schuld geven van jouw miserabele gevoel. Wijzen met een vinger, je doet ook nooit wat ik vraag, je vergeet alles, je houdt je nooit aan je afspraken. Denk je dat je daar iets mee bereikt? Ja, dat je nog bozer wordt, want de ander luistert niet, die gaan nog dwarser liggen, want die denkt, je bent mijn moeder of vader niet, ik bepaal zelf wel wat ik doe en hoe ik het doe.
Moet je dan je mond houden, wat de meesten gaan doen? Nee, aangeven wat zijn houding met jou doet. Ik constateer! Ik zie dat je je niet aan de afspraken houdt, ik heb je iets gevraagd, kun je aangeven wat je tegenhoudt om het te doen. Ik vindt het niet fijn dat je dat en dat vergeet. Dat is aangeven wat jou dwarszit en dan ben je met elkaar in communicatie en blijf je in verbinding.
Dit moet elke dag een terugkerend gesprek worden, want alles wat we regelmatig doen, wordt een gewoonte en dit is een hele fijne gewoonte!
Medium Von
