De reis die leven heet
Je leven is een reis, zonder de eindbestemming te weten. Want als je die wilt weten, ben je niet op reis. Dan ben je bezig met iets, wat er nooit van zal komen. Die eindbestemming die weet je in principe wel, dat is het einde van jouw stoffelijke zijn. Als je dat weet, is er toch verder niets om te genieten van de reis..
Dat de reis, die leven heet, betekent vallen in een diep dal en het beklimmen van bergen, is een gegeven. Als je dat niet begrijpt, is het leven zelf al een zware dobber. Er moet in ieder mens een bewustzijn zijn, dat de reis van het leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn kent. Er moet zelfs een dusdanig bewustzijn in de mens zijn, dat die begrijpt dat de diepe dalen nodig zijn, om op een nog krachtiger manier de reis te kunnen voortzetten.
En laat de mens vaak dit bewustzijn niet hebben en als die dan valt, om wat voor reden dan ook, niet weet hoe die uit dat diepe dal moet komen. Daar veel te lang in blijft zitten, met alle bijbehorende gevoelens, die de gezondheid van die persoon ondermijnt.
Is het dan niet zo dat jij degene bent die de reis bepaalt, dat jij voor jezelf heel veel invloed kan hebben op de reis, die leven heet. Dat je er weet van hebt, dat lange tijd vertoeven in een diep dal, niet goed voor je is. Dat je altijd zelf degene bent, die er voor moet zorgen zo snel mogelijk zijn reis op een fijne manier weer voort te kunnen zetten!
Verwachten dat een ander jou reis aangenaam gaat maken, is een ander verantwoordelijk stellen voor jouw reis. Die ander kan dan wel eens een hele andere richting kiezen, die jou niet bevalt, waar jij je helemaal niet comfortabel bij voelt. Diegene die dit moet aangeven, dat ben jij. Je leven afhankelijk laten zijn van anderen, daarmee zeg je, ik ben niet bij machte mijn eigen reis uit te stippelen. Geef mij je hand, ik reis mee op jouw reis.
Dat gaat niet, want elk mens moet zijn eigen reis bepalen, op zijn manier, zoals het voor hem goed voelt. Zie je dat niemand anders jouw reis, die het leven heet, kan bepalen? Er kan wel iemand met je meereizen. Graag zelfs, maar wel dat het jouw reis ten goede komt. Dat beiden hand in hand kiezen voor ongeveer dezelfde reis. Dat beiden ook het recht hebben van koers te veranderen. Dat als je die ander een warm hart toedraagt, dat dan de ander ook toestaat.
Want gaan strijden om die ander jouw reis mee te blijven reizen, dan stopt jouw voertuig, die gaat mankementen krijgen, die gaat uitvallen. Dan sta je ineens stil. Kom je niet meer vooruit. Je bent geblokkeerd, omdat je wilt dat de ander met jou blijft meereizen, alleen zegt jouw vehikel, als jij dat wilt, dan wil ik dit niet, want dan krijg ik mankementen.
Elk signaal die jij voelt diep van binnen, is een teken dat je jouw reis van het leven moet bijsturen. De ene keer een tikkeltje naar links, de ander keer een hele grote bocht naar rechts. Naar links is het verleden, daar kan een mankement zijn, maar na reparatie, kun je verder. Naar rechts is een hele andere weg en was een grote reparatie voor nodig, die kan inhouden dat je daarna alleen verder reist.
Zorg er voor dat je blijft reizen, dan blijf je je verwonderen, dan zie je telkens iets nieuws, dan heeft een mens nodig. Staat je vehikel stil, gaat het roesten, want rust, roest. Nooit ergens op wachten en al helemaal niet op de liefde van een ander. Dan treedt het verval razendsnel in.
Jouw reis van het leven moet er een zijn van verwondering en al het andere dat je tegenkomt, mag zich met jou mee bewegen en ook verwonderen. Valt de ander daarin stil, zorg dan dat jouw reis niet stilvalt, herstel en ga door. Blijf je als mens altijd ontwikkelen, verbazen en verwonderen over de schoonheid die de reis van het leven heet, want dan heb je geleefd.
Medium Von
