Een geliefde kwijtraken is erg jezelf kwijtraken nog veel erger
Als een relatie eindigt, is daar vaak een periode aan voorafgegaan, die we vaak achteraf zien, als een loodzware periode. Wat ooit zo mooi begon, is in een totaal ander vaarwater gekomen, van verwijten, stiltes, niet meer verbonden voelen. Afglijden naar, ja wat, zo verder gaan, is dat het dan?
Die periode waarin we nog wel bij elkaar zijn, maar niet blij meer met elkaar zijn, is een periode waarin we vaak onszelf kwijtraken. De mens is wat dit betreft, een vreemd wezen. Die gaat zichzelf inleveren, zijn eigen gezondheid ondermijnen.
De mens is van nature geen opgever, wil ergens een succes van maken. Dat begint al met loyaal zijn naar de ouders, ook al zijn deze niet liefdevol naar jou. We kunnen ons hele leven die loyaliteit blijven tonen. Waarom doen we dat! Omdat de mens liefde wilt ontvangen, en in de hoop zit, de hoop dat ooit zijn ouders het in gaan zien.
Zo werkt het ook in het werk, in liefdesrelaties. We geven niet snel op. We gaan vaak net zolang door totdat we niet meer kunnen. Ons lichaam is dan op en moeten we wel, worden we er toe gedwongen er uit te stappen. Dan zijn we een geliefde kwijt, maar ook onszelf. En onszelf kwijt zijn, schijnbaar vinden we dat minder erg, dan de ander kwijt zijn.
Waarom doorgaan tot het gaatje? Waarom jezelf zoveel pijn doen? Hier is een heel simpel antwoord op te geven. De mens mist eigenwaarde. Het klinkt allemaal zo mooi, we vechten voor een mensenleven na een auto ongeluk, we vechten voor iemand die een hartstilstand heeft gekregen, maar bij het verbreken van een relatie, verdwijnt eigenwaarde naar de achtergrond.
We zien de beelden voorbijkomen op sociaal media, als iemand een heldendaad heeft verricht en vinden dat geweldig. Ondertussen zit je zelf in een slecht huwelijk, op een werkplek waar je je niet fijn voelt en geen haar op je hoofd die bedenkt dat je jezelf compleet aan het inleveren bent.
Het zou een heldendaad zijn, als je jezelf waarde gaat geven. Schijnbaar komt die waarde pas aan het licht als de mens de dood in de ogen kijkt. Dan zijn we ergens aan ontsnapt. Dat zien we wel, maar onszelf, en alle omstandigheden waarin we verkeren, die niet goed voor ons zijn, die zien we niet.
Daar hangt schijnbaar nog niet een onbetaalbaar prijskaartje aan, want anders zouden we wel beter weten. Bleven we niet loyaal aan diegenen die niet goed voor ons zijn en pijn doen. Zouden we durven kiezen voor een leven alleen, waardoor we onszelf niet kwijtraken.
Maar de meesten raken zichzelf juist weer kwijt als ze alleen zijn, en zijn we onszelf weer pijn aan het doen omdat we alleen zijn. Wat is het toch dat de mens zo leeft! Het zijn de mens zijn eigen brein die de persoon in de macht heeft.
De energie die wij stoppen als mens in ons brein, is zo enorm groot, dat we de waarde van het leven compleet over het hoofd aan het zien zijn. Die zien we pas op het moment dat iemand aan de dood ontsnapt. Dan staan we even, bewust stil bij het leven. Hoe kostbaar het leven is, om daarna weer mee te gaan in de levensvorm die we als mens hanteren.
Zolang de mens niet kiest voor eigenliefde, daar niet in wordt onderwezen, zullen we net zo lang doorgaan, en pijnlijke situaties blijven opzoeken, totdat we niet meer kunnen. Dat gevoel van aan het einde van je latijn zijn, is de dood in de ogen kijken, schijnbaar kan een mens dan wel besluiten, iets te doen.
Dan ben je eigenlijk al te laat. Je bent jezelf kwijtgeraakt. Vind je zelf weer terug door gesprekken te voeren met een medium of paragnost van Mediumsenparagnosten . Om in te gaan zien, dat doorgaan tot je de dood in de ogen ziet, niet de juiste weg is. Dat het leven iets heel anders inhoudt, dan we denken. Wat ons brein ons vertelt.
Medium Von
