Opvoeden van pubers hoe pak je het aan
Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen. Een gevleugelde uitspraak van vroeger en ondanks dat als de kleine geboren is, we heel druk er mee zijn. Weegt het niet op, zodra kinderen beginnen te puberen.
Eigenlijk zou de puberteit van elk mens de meest gave tijd moeten zijn. Wat is er niet mooier dat je er aan toe bent je vleugels uit te slaan. Je inmiddels in staat bent zelf je eigen pad te kiezen en te ontdekken wie je bent, wat je wilt, waar je voor staat. Dat is toch super gaaf! En zo kijken pubers er zelf ook tegenaan.
Dat je als puber je dan niet altijd aan de afspraken houdt, de regels wel eens vergeet, ja maar mam, dat is toch logisch! Ja kinderen moeten leren om hun verantwoordelijkheid te pakken, maar een puber moet leren waar zijn grenzen liggen. Als je je grenzen moet ontdekken, moet je er toch ook overheen!
Daar kun je als ouders om twee manieren mee omgaan. Streng en boos worden als een puber over een grens heengaat. Of met humor er naar kijken en het met humor benaderen. Dat laatste is de beste aanpak, echt. Pubers moeten zich juist afzetten tegen van alles en zullen daar alles voor uit de kast halen.
Maar stel je voor dat de ouders totaal verschillend zijn, qua opvoeding er verschillende denkbeelden op na houden. Dat de moeder wel humor toepast en de vader zich strikt aan de regels wilt houden. Dat er meerdere pubers binnen het gezin zijn, en elk mens verschillend is. Dan kan het in huis gaan escaleren.
De ouders zitten niet op een lijn. Het ene kind is zachter, het andere kind is stoerder. Vader wil graag stoere kinderen en is van de harde hand. Moeder wil graag dat de kinderen zichzelf zijn en is meer van de milde aanpak.
Dan kan het zomaar zijn dat als de kinderen in de puberteit komen, het hele gezin op zijn kop komt te staan. Ouders elkaar verliezen ergens in de strijd. Kinderen het gevoel hebben dat er niet naar ze geluisterd wordt. Voor je het weet, is dit gezin ontwricht en wordt vaak gewezen naar de opstandige puber.
De ontwrichting is immers begonnen toen het kind opstandig begon te worden. Daar kijken we naar, daarvoor was er niets aan de hand, liep alles binnen het gezin op rolletjes. Dat klopt, maar als ouders zul je samen moeten blijven werken, zeker als kinderen in de puberteit zijn. Nooit naar het kind wijzen, altijd naar jezelf kijken. Wat kan ik anders doen, waarom verandert dit kind zo. Als ouders met elkaar in gesprek gaan, zonder elkaar iets te verwijten. En een team vormen, zelf bijsturen.
Constateren dat er een verandering gaande is. Dat er als ouders iets nu van jullie wordt verwacht. Dat een kind dat de strijd opzoekt, iets nodig heeft en dat moet boven tafel komen. Bespreek samen de aanpak, liefdevol, humorvol, kijk achter de boodschap wat het kind geeft.
Daarna samen, als team, ook al wijst de strijd naar een richting, hetzij de moeder of de vader, samen het gesprek aangaan. Niet bestraffend toespreken, werkt averechts. Zie je puber als een volwassen persoon die heel goed kan aangeven waar zijn behoeftes liggen, wat hij mist. Laat dit bespreekbaar zijn. Wat doet dit met jullie puber!
Door het gesprek op deze manier aan te gaan, voelt die dat die meetelt, dat er naar hem wordt geluisterd. Dat hij aandacht krijgt, de juiste aandacht. Daar heeft hij later zoveel profijt van. Dan zal hij dit goede voorbeeld, dat jullie samen als ouders laten zien, meenemen in zijn volwassen leven. Er meer over willen weten? Bel of chat met een medium of paragnost van mediumsenparagnosten.
Medium Von
