Gedwongen veranderingen blijken achteraf vaak een zegen
Gedwongen worden je leven overhoop te gooien, omdat iemand anders dat voor je doet. Je baas die je ontslaat, je partner die vertrekt, een kind dat uit huis gaat, het wegvallen van een dierbare. We worden dan letterlijk gedwongen veranderingen in ons leven aan te brengen en we hebben het er in het begin altijd best even moeilijk mee.
We willen het liefst dat alles blijft zoals het is, tenminste als het in je eigen ogen goed is. Als het niet goed is, dan willen we verandering. Het bijzondere is, dat als we zelf al denken aan een verandering, we er zelf geen stappen voor gaan zetten, we op een gegeven moment een zetje in de rug krijgen.
Als je al lange tijd niet tevreden bent met je relatie, je blijft in stand houden wat er is, dan zul je op een gegeven moment door je partner worden ingehaald. Die ziet het dan niet meer zitten, die vindt er zelf ook niets meer aan, die durft wel de knoop door te hakken. Hetzelfde geldt voor werk, waar je niet meer op je plek zit, een baas is die je inmiddels niet meer kan uitstaan en je elke dag verzucht, dit wil ik niet meer.
Op een gegeven moment, als de nood het hoogst is, trekt iemand aan de bel. Dan wordt er voor jou beslist, net alsof je het op jezelf hebt afgeroepen. Dan is het schrikken, dan wil je dit niet. Dit is eigenlijk nooit echt de bedoeling geweest. Is dat nou echt zo, wees eens heel eerlijk. Was je de laatste tijd een gezellige en fijne partner voor je partner. Of liet je die heel duidelijk blijken dat er iets moest veranderen aan zijn houding. Was je inmiddels al lang niet uitgekeken op dat werk en wenste je jezelf een leuke nieuwe start toe?
Wees blij dat het je overkomt. Maar nee, we willen het niet, we houden helemaal niet van deze veranderingen, dan hebben we direct een heleboel onzekerheden en er valt heel veel weg. En daar gaat het hoofd, in de piekerstand. Hoe moet het nu verder, kom ik nog wel aan een nieuwe baan, ineens krijg je er heel veel zorgen voor terug, maar was dit niet iets wat je eigenlijk al heel lang wenste en om vroeg?
Je wordt gedwongen te veranderen, maar daar gaan we ons altijd eerst eens flink tegen verzetten. We proberen zelf vaak nog eerst meerdere lijmpogingen. Of we gooien een stortvloed van verwijten bij de ander neer. Verwensen de ander van alles. Langzaam aan begint het besef door te dringen dat we iets moeten gaan doen, dat we de veranderingen niet terug kunnen draaien en er nu van onszelf iets wordt verwacht.
De acceptatiefase begint, met nog veel tegenwerking en zonder veel behoefte er echt mee aan de slag te gaan. Als alles weer is gestabiliseerd, de ergste kou is uit de lucht, de scheidingsperikelen zijn verdwenen, een andere baan is gevonden, halen we weer rustig adem. Het is weer rustig. Vaak zien we dan ook dat die gedwongen verandering nog helemaal niet zo slecht was.
Sommigen zeggen zelfs, het is het beste wat me ooit is overkomen, het waren een paar magere en loodzware jaren, ik heb nu wel mijzelf gevonden. Of ik heb nu wel mijn maatje naast mij staan. Ik heb nu wel een hele leuke baan waar ik mij compleet in thuis voel.
Die zware magere jaren vragen we vaak om hulp, we hebben steun nodig, al is het maar een luisterend oor van iemand. We kunnen soms zelf moeilijk de oplossingen zien, de antwoorden vinden, aan de slag gaan. Dan is het fijn dat er mediums en paragnosten zijn, die ons bijstaan, naar ons willen luisteren. Ons van gouden tips voorzien, terugbrengen in de realiteit. Met engelengeduld ons elke keer weer zeggen dat het allemaal wel weer goed komt.
Medium Yvonne
