Het leven zelf stelt niks voor
Je haalt adem, anders overleef je niet. Je eet en drinkt, anders overleef je niet, dat is eigenlijk wat het leven is. En dan, dan ben je leven, je ademt, eet en drinkt, in feite is het leven dan helemaal niks. Dan kun je gaan zitten, noem het wachten, totdat een ander komt en je meeneemt aan je hand, of je kan opstaan, noem het bewegen en zelf iets gaan doen.
Dan kun je de ander jouw leven laten gaan leiden, diegene die je hand heeft vastgepakt. Of als je zelf in beweging komt, iets zelf gaan doen. Wat je gaat doen, hangt af van jezelf. Je kunt gaan doen wat je leuk vindt, je hart ligt of je doet maar wat, omdat het moet.
Het leven zelf, als je het zo bekijkt, stelt niks voor, jij mag het zelf invullen. Jij mag het helemaal zelf bepalen. Wil je niets doen, doe je niets. Wil je wel iets doen, doe je iets. De meeste mensen die doen iets, want zodra we het daglicht aanschouwen, doen we al iets. De eerste 20 jaar zijn er verplichte nummers. Naar de crèche, de kleuterschool, de lagere school, voortgezet onderwijs. Allemaal verplichte nummers, waar niemand onderuit kan. Of we deze verplichtingen willen, wordt niet aan ons gevraagd. We hebben ons te houden aan de regels.
Daarnaast mag ieder mens het zelf invullen, als kind bepalen onze ouders of bij wie we opgroeien, in huis wonen, voor het grootste gedeelte wat we doen. Als zij vinden dat we ons moeten ontwikkelen op gebied van sport, of muziek, ballet, dan zorgen zij er voor dat we dat gaan doen. Willen ze dit niet, of is er geen geld voor, gebeurt het niet. We hebben als kind uiteraard ook iets te zeggen en als ouders daar voor openstaan, kun je zelf ook een hoop kiezen.
Maar als kind ben je vooral bezig met de dingen die voor je worden bepaald. Jij haalt adem, je eet, je doet, verplichte nummers en dingen die je zelf bedenkt. Of het leven daarmee iets voorstelt, is aan jou. Als kind ben je daar niet zo mee bezig. Je gaat mee in het gareel, althans de meesten. Sommigen liggen dwars, die willen niet, maar worden, zolang ze moeten, gedwongen. Diegenen die erg meegaand zijn, schikken zich in hun lot.
Zo de eerste 20 jaar van je leven doorbrengend, kan het zomaar zijn, dat jij nog steeds vind dat het leven niks voorstelt. Je voelt het niet. Je hebt ook werkelijk geen idee dat het misschien anders kan. Je bent dit gewend. Het is een gewoonte geworden. De volgende stap in het leven is, werken, ook daar komt niemand onderuit. We moeten tenslotte een dak boven ons hoofd en eten. Adem halen is gratis en voor niets. Voor de rest moet je geld hebben.
Maar nog steeds kan het leven voor jou niks voorstellen, ook al doe je de hele dag iets. Al ben je misschien inmiddels getrouwd, heb je kinderen, en leef je je leven, het stelt niks voor. Inmiddels ben je weer 20 jaar verder, nader je de 40, en dat is toch voor veel mensen wel een soort van mijlpaal.
Als medium of paragnost zijnde valt je dat op. Dan begint het leven te piepen en te kraken. Het begint scheuren te vertonen, net alsof het leven je iets wil vertellen. Alsof de eerste 40 jaar van je leven als een roes aan je voorbij zijn gegaan en je je ineens afvraagt. Wat stelt mijn leven eigenlijk voor?
Ik heb gedaan wat me is verteld, ik heb gedaan zoals anderen het allemaal doen, maar heb ik wel gedaan wat ik zelf wilde doen. Heb ik van het leven iets gemaakt, wat heeft mijn leven tot nu toe voorgesteld. Ineens beginnen die vragen een rol in je leven te spelen en die vragen zijn er niet voor niets.
Die vragen overkomen ons allemaal, ook al heb je wel het gevoel dat je leven iets voorstelde. Ze zijn er, omdat er een overgang voor je klaarstaat. De overgang naar de tweede helft van je leven. Die wederom niks kan voorstellen, of waarin je doorgaat met zoals het is geweest, of waarin jij het roer volledig gaat omgooien. De keuze is aan jou. Want een leven dat niks voorstelt, zal op een gegeven moment er voor gaan zorgen dat het voor jou wel iets gaat voorstellen. Want al stelt het leven zelf niks voor, zonder voldoening in je leven, word je ingehaald door het leven.
Medium Yvonne
