Ik wil wel maar ik kan niet
Maar waar een wil is lieve mensen is een weg. Tenzij je gevloerd bent door een griep virus en je niet op je benen kunt staan. Of dat je de honderd meter wil sprinten maar dat je een been hebt gebroken, dan kun je inderdaad niet.
Wat wel kan is als je in een bepaalde mood zit dat je jezelf daar ook weer uit kan trekken. Blijven hangen in een sfeer waar je jezelf niet prettig in voelt is als je eigen gevangenis maken.
Je kan ontsnappen uit je eigen opgelegde gedachten ,gevoelens, gemoed.
Kijk eens als er een gebeurtenis plaatsvindt in je leven het eerste wat we doen is voelen, denken en dan handelen.
Meestal is de indruk die we krijgen van een gebeurtenis die ons raakt dat we er een emotie opleggen en daar begint het verhaal eigenlijk.
Wat er daarna gebeurt is dat we vanuit emotie gaan reageren.
Vooral vrouwen hebben er een houtje van om de dingen torenhoog op te blazen en daarna alles te analyseren tot er niets meer overblijft van het verhaal.
Eigenlijk zinloos en erg vermoeiend.
Wat beter is om te kijken naar een gebeurtenis het tot je door te laten dringen en er geen oordeel over vellen.
Heel lastig dat is een ding wat zeker is, maar in de vele gevallen die te maken hebben met relatieproblemen is het wel heel fijn als je afstand kan nemen van de situatie waar je in zit.
Afstand nemen is eigenlijk het enige wat werkelijk helpt, omdat een persoon die vol zit met adrenaline en angst niet in staat is om beslissingen te nemen of om helder in een gesprek te staan.
Je kan dus je gedachten en je emoties zeker een halt toeroepen door er afstand van te nemen.
Als je daarna rustiger bent dan kijk je heel anders tegen de dingen aan dan dat je er inderdaad vol emotie reageert.
Objectief kijken lukt meestal niet direct maar je kan dit wel leren.
De mens zit nu eenmaal vast in een bepaald gedachten patroon, alles hoort zoals het is ingegeven en zoals men het zich eigen heeft gemaakt, zo denkt men.
Niets is minder waar want er is niet een bepaalde manier waarop de dingen werken en zeker niet als je met andere mensen te maken hebt.
Ik zag eens een documentaire over een man die op een eiland leeft en op dat eiland leefde hij alleen met zijn hond.
Deze man had alles op zijn eigen manier voor elkaar gekregen.
Hij had het prima naar zijn zin en had niemand nodig.
Als hij behoefte aan mensen had dan vertrok hij naar het vaste land en keerde hij weer terug als hij er genoeg van had.
Heel duidelijk een einzelgänger.
Degene die de docu maakte verbleef op het eiland samen met de man.
En uiteraard kwam de persoon in gesprek met de man.
Tussen de regels door kon je merken dat de ander zich niet echt thuis voelde in de gedachtewereld van de man, en dat werd dan besproken.
Onmiddellijk kon je zien dat de eilandbewoner afkerig was van de mentaliteit van de documaker en gaf hem zijn ongezouten mening over hoe het allemaal moest gaan volgens hem.
Met aandacht zag ik dat de twee mensen op een totaal andere golflengte zaten en zodoende met elkaar van mening verschilden.
Dit mag uiteraard we hoeven niet allemaal hetzelfde te denken en te voelen dat is ook niet nodig.
Als je elkaar daarin kunt laten zijn is het prima.
Maar in dit geval was er een duidelijk verschil in de gedachtewereld van deze twee mensen en dat was duidelijk voelbaar.
De eilandbewoner had zich teruggetrokken omdat het alleen zijn voor hem de enige manier was om zichzelf te kunnen zijn omdat het sociale leven hem niet beviel.
Zodoende kon hij alles naar zijn eigen hand zetten en hoefde hij niet te socialiseren met anderen.
Wel willen maar niet kunnen? Of niet kunnen maar wel willen? Wie zal het zeggen?
De eilandbewoner zat zo vast in zijn eigen wereld en wilde niet kijken naar het grote geheel van de dingen des levens waardoor er eigenlijk geen rede mogelijk was met hem.
Uit je eigen gecreëerde wereld stappen is moed voor nodig.
Je kan je hele leven dingen doen waarvan jij denkt dat je jezelf er goed bij voelt en achteraf kom je erachter dat je jezelf hebt opgesloten in je eigen kleine denkwereld en vele kansen voorbij hebt laten gaan.
We kunnen alles als we maar willen tot zekere hoogte dan, maar dan hebben we meestal anderen nodig die ons een spiegel voor houden.
Als je jezelf afsluit van anderen lukt het meestal niet om de nodige inzichten te vergaren.
Leven is niet alleen moeten maar ook mogen inzien dat het anders kan. Ook voor jou kan het anders.
Voel je de behoefte om hier eens over te praten schroom dan niet om ons te contacteren.
Hartegroet,
Lis
