Reageren vanuit onvermogen geeft drama

Reageren vanuit onvermogen geeft drama. Soms hé, soms kan een mens zo boos worden dat die de ander alles voor de voeten gooit. En als dat je geliefde is, dan word je boos en razend en veranderen je woorden in gif,

Reageren vanuit onvermogen geeft drama. Soms hé, soms kan een mens zo boos worden dat die de ander alles voor de voeten gooit. En als dat je geliefde is, dan word je boos en razend en veranderen je woorden in gif, dat je naar de ander spuit als een gifkikker. Wat denkt die ander wel. Hoe haalt die het in zijn hoofd. De verwensingen zijn niet mals. En dan weet je zelf even echt niet meer wat te doen. Je hart schreeuwt om de ander, je verstand wil hem niet meer. Met je rug tegen de muur.

Woorden ontbreken dan ook om iets terug te zeggen, je bent zo verbijsterd en van slag, dat je afdruipt. Of in de tegen aanval gaat. Dat is voor elk mens verschillend. Er zit een angstreactie onder. En de een bevriest bij angst, de ander gaat in de aanval en weer een ander druipt af. De verbijstering is zo groot, dat je niet meer weet wat je nu zou moeten doen. En om die reden zoek je contact met een medium of paragnost op www.mediumsenparagnosten.nl. Je bent namelijk zelf niet meer in staat normaal de situatie te overzien, oplossingen te bedenken en hoopt dat een medium of paragnost wat licht op de situatie kan laten schijnen en jij daardoor weer weet wat je het beste zou kunnen doen.

Een voorbeeld waarbij het uit de hand loopt
Stel je eens voor, je hebt een vriend en die komt in de gevangenis terecht. Jullie hebben samen al een kindje en er is er nog een op komst. Het laatste waar je dan op zit te wachten, is dat je partner in de gevangenis terecht komt. Dat hij daar in terecht is gekomen, zegt uiteraard ook iets over deze persoon. Je gaat op bezoek, de kleine is mee. Je bent blij dat je hem weer even kan zien en spreken, maar voordat je één woord hebt uitgesproken, gooit hij een stortvloed van woorden over je heen, waardoor jij niets meer kunt uitbrengen. Het overrompelt je compleet, het maakt je boos en verdrietig. En het weerzien waarover je zo blij was, dat het er was, loopt uit op een desillusie. Wat nu, zelf heb je geen idee meer. Je wilt hem eigenlijk nooit meer zien of horen. Maar ja, jullie hebben een kind samen en een kind op komst.

Wat gebeurt hier?
Kijkend met een blik van een medium gebeurt hier het volgende. Een man die is opgesloten, zijn vrijheid kwijt is, niet meer kan doen en laten wat hij hiervoor kon doen en moeite heeft met autoriteit, die flipt en gooit al zijn frustraties vanuit onvermogen bij degene neer die hij nog vertrouwt. Hij kan de situatie waarin hij terecht is gekomen, niet meer handelen en overzien en al helemaal niet tegen het moeten doen wat anderen van hem verlangen. En zijn geweten speelt op. Hij weet dat hij zelf verantwoordelijk is voor waar hij nu staat, alleen hoe het te veranderen, dat weet hij nog niet. Vandaar zijn boze uitingen naar zijn partner toe. Hier zich bewust van zijn, nee. Zijn opsluiting, waarvoor hij zelf heeft gezorgd, maakt hem compleet overspannen. Hij wil eruit, schreeuwt er om.

Zijn partner die haar best doet, krijgt dus de volle laag. Hij kan het immers bij niemand anders kwijt, want dan weet hij dat zijn straf wellicht nog langer gaat duren. Dus slikt hij de gehele dag alles in, maar kookt diep van binnen. Zodra zijn partner hem bezoekt, gooit hij al zijn opgestapelde frustraties er uit. Hij reageert vanuit onvermogen. Hij heeft niet het vermogen om op een normale manier te reageren. Dat heeft hij niet geleerd en is dus ook niet gek dat hij in een gevangenis terecht is gekomen. Op zich een hele trieste situatie, voor hem en voor haar.

Zijn partner overkomt het en is boos, terecht. Die kan niet eens meer er op reageren, Ervaart zijn boosheid als een aanval, terwijl ze toch alles voor hem over heeft en ziet het als stank voor dank. Ook zij reageert vanuit onvermogen. Niet het vermogen hebben er op te reageren vanuit zelfrespect, haar eigenwaarde compleet opzij schuift, daar ligt haar aandeel. En wat nu, wat kan ik nu het beste doen, ik ben zo boos.

De boosheid is logisch, de ander had dit nooit en te nimmer mogen doen. De vraag is, hebben beiden zelf wel in de gaten wie ze zijn, waar ze staan. Hebben ze wel het vermogen om zichzelf staande te houden in een harde wereld? Zien ze in dat ze beiden gedrag vertonen en in stand houden, wat voor hunzelf niet goed is? Nee, helaas, want als dat wel zo was. Was de vrouw niet boos geworden. Ze had haar biezen gepakt en was weggelopen. En had afscheid genomen van deze man, vanuit respect voor zichzelf. Sterker nog, als ze goed gekeken had naar het gedrag van deze man, toen ze hem leerde kennen, had ze nooit en te nimmer een verbintenis aan gegaan.

Loslaten en afstand nemen
Beiden zijn de veroorzakers van deze situatie, maar beiden hebben geen idee wat ze doen. Pakken niet hun verantwoordelijkheid voor zichzelf. Dat zij nu de schuld bij hem neerlegt, vanuit menselijk oogpunt gezien, logisch. Kijkend met een volwassen blik, niet. Ze had dit voor kunnen zijn, ze heeft nooit haar grenzen aangegeven. Geen idee wat het inhoud goed voor zichzelf te zorgen.

Dat hij woest is, en het zijn partner voor de voeten gooit, vanuit menselijk oogpunt, ook logisch. Vanuit een volwassen blik, niet. De enige op wie hij woest kan zijn, is op zichzelf. Hij heeft zichzelf in de nesten gewerkt en zal daar de consequenties van moeten gaan dragen.

Voor de partner, loslaten en afstand nemen. En dat vinden we dan heel moeilijk. We durven niet los te laten, bang dat we de ander kwijtraken. We raken liever onszelf kwijt, dan dat we loslaten. En houden net zo lang vast, totdat we niet meer kunnen en de ander de schuld hiervoor geven. Zolang we dit zo blijven doen, blijven we reageren vanuit onvermogen. We hebben simpelweg het vermogen niet, goed voor onszelf te zorgen.

Zoek gerust contact met een medium of paragnost op www.mediumsenparagnosten.nl. Zij helpen je graag vanuit je vermogen, je kracht te gaan reageren.

Liefdevolle groet, Von mediumsenparagnosten.nl