We denken veel te licht over het leven
Als mens mogen we verwachtingen hebben, van onszelf. En stel ze niet al te hoog, houd balans, anders veroorzaak je pijn. Als je alles goed wilt doen, van jezelf niets fout mag doen. Als alles binnen de afgesproken tijd geklaard moet worden, daarmee zeg je.
Je kunt op mij rekenen hoor, kost wat kost. Dat is een hele mooie eigenschap. Maar je zegt er ook mee, ik leg de lat hoog voor mijzelf, ik ken geen nee. Dat laatste gaat je voor de voeten lopen. De verwachtingen die je voor jezelf hebt, zijn te hoog. Je bent geen robot, je bent een mens, die altijd de balans voor zichzelf moet zoeken en bewaken. Anders ga je er aan onderdoor.
Die balans als mens vinden we heel lastig. Niet alleen wordt door de buitenwereld veel van ons verlangt en gevraagd, we vragen ook veel van onszelf. En alles wat we verlangen en vragen, kan allemaal, tot op zekere hoogte. Het kan net zo lang als het voor jou goed voelt. Maar dan moet je wel voelen. Vaak laten we ons eigen gevoel aan het lot over. Nog even snel dit, dat kan er ook nog wel bij, slaap halen we wel een keer in. We denken veel te licht over het leven.
We gaan de ernst van het leven pas inzien als het al te laat is. Dan beginnen we serieus te kijken naar het leven. Dan komen we tot de conclusie dat we te nonchalant zijn omgesprongen met onze tijd. Dat we diegenen die in ons leven zijn te weinig hebben gewaardeerd. Dat we onszelf te kort hebben gedaan.
Balans vinden in zorgeloos leven en serieus leven, daar zouden we eigenlijk mee op moeten groeien. Dan voorkomen we op volwassen leeftijd een hele hoop leed mee. Als jij weet dat jouw leven kostbaar is, spring je er anders mee om. Diep van binnen weten we dit wel, we leven er niet naar. Roekeloos, richtingloos, onvoldoende serieus springen we met ons leven om. Maken we ons eigen lijf ziek, en dan, ja dan weten we het ineens wel serieus te nemen.
Alhoewel, er zijn er die net zo stoïcijns doorgaan als voorheen, die hebben hun lesje nog steeds niet geleerd. Die moeten nog een keer hard hun hoofd stoten. Zo ook een vrouw die contact zocht. Ze had inmiddels in haar naaste familie 2 dierbaren die heel ziek waren en haar partner inmiddels ook. Ze ging maar door, want iedereen had haar nodig. Ze moest het ook doen van zichzelf, je laat niemand zitten, zeker naaste familieleden niet. Dat ze moe was, gebroken, niet meer kon, luisterde ze niet naar en wat gebeurde er.
Ze stootte haar hoofd zo hard, omdat ze niet oplette, nogal wiedes, geen concentratie meer, dat ze nu stil moet liggen met een zware hersenschudding. Ze zag gelukkig zelf ook in waarom dit haar was overkomen, maar wat had ze het er moeilijk mee. Of ze haar les heeft geleerd, dat wet alleen zei en komt ze vanzelf achter.
Gaat ze zo snel mogelijk weer aan de gang, denkend dat het allemaal wel weer kan, en te vroeg gaan hollen en vliegen, dan komt ze zichzelf weer tegen. En dan harder. We denken te licht over het leven. Het kan heel veel van ons vragen, de regisseur ben jij. Jij bepaalt aan de hand van wat je voelt, of je iets moet doen ja of nee.
Jij bepaalt of je de energie en de ruimte voor hebt, niemand anders. En ja, dat schuldgevoel, dat komt door vroeger, ze hebben je verteld dat je niet belangrijk bent en altijd voor andere in het gareel moet staan. Vergeet dat maar snel, de enige voor wie jij heel goed moet zorgen, ben jezelf.
Nou ik zie het overal om mij heen, grote monden, met gemak roepen dat ze iets niet doen. Moeten we dan met zijn allen die kant op? Nee, die hebben ook niet de juiste leiding gekregen en worstelen met precies hetzelfde als jij. Ook die nemen het leven te licht op. Dat gaat ze een keer opbreken, net zoals jij die het leven van anderen te serieus nam.
Medium Von
